Είμαι απασχολημένος πίσω από τις σελίδες αυτού του ιστολογίου.
Ανάμεσα στα συνέδρια και τα εργαστήρια και τις συναντήσεις προγραμματισμού που συνοδεύουν αυτές τις εκπαιδεύσεις, προέκυψε ένα κοινό θέμα, κάτι που σκέφτομαι λίγο. Είναι το εξής: Είναι το παιχνίδι ως πολύτιμο μέρος των σχολικών τάξεων της πρώιμης παιδικής ηλικίας πιο πιθανό να αμφισβητηθεί όταν εφαρμόζεται σε πληθυσμούς χαμηλού εισοδήματος – παιδιά που μπορεί να θεωρούνται «πίσω;» Είναι πιο δύσκολο να λάβετε υποστήριξη για αναπτυξιακά κατάλληλες πρακτικές για παιδιά που χρειάζονται τη μεγαλύτερη αναπτυξιακή υποστήριξη;
Μοιράστηκα την παρατήρηση μέσω Ίνσταγκραμ και Facebook, και οι ερωτήσεις εξακολουθούν να τριγυρίζουν στον εγκέφαλό μου. Έτσι, αποφάσισα να συνεχίσω τη συζήτηση κοινοποιώντας και εδώ την ανάρτηση.
Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις σκέψεις και τις παρατηρήσεις σας.
Την περασμένη εβδομάδα, είχα διαφορετικές συζητήσεις με διαφορετικούς επαγγελματίες σε διαφορετικές πολιτείες που εξυπηρετούν διαφορετικά δημογραφικά στοιχεία.
Αλλά προέκυψε ένα κοινό νήμα: Συχνά το παιχνίδι γίνεται αποδεκτό ως ισχυρός μοχλός ανάπτυξης και μάθησης…ΕΚΤΟΣ ΑΝ τα παιδιά θεωρούνται «πίσω». Τότε αυτοί οι συνήγοροι αντιμετωπίζουν μεγαλύτερη αντίσταση.
Δεν εκχωρώ προσωπικά καμία κακόβουλη πρόθεση σε αυτές τις περιπτώσεις. Νομίζω ότι είναι ένα παράδειγμα του «θέλουμε να βοηθήσουμε τόσο πολύ» που στην πραγματικότητα καταλήγουμε να δίνουμε βοήθεια «κακώς».
Είναι ενδιαφέρον για μένα ότι τα δεδομένα που αναφέρουμε για την υποστήριξη της προσχολικής εκπαίδευσης υψηλής ποιότητας που βασίζεται στο παιχνίδι – δεδομένα που δείχνουν μακροπρόθεσμα, θετικά οφέλη – προέρχονται από μελέτες που γίνονται συχνά σε οικονομικά μειονεκτούντες πληθυσμούς. Ωστόσο, οι μέθοδοι που υποστηρίζουν βρίσκονται συχνά πιο εύκολα στους εύπορους.
Ομοίως, πρωτοπόροι στον τομέα της πρώιμης εκπαίδευσης, όπως ο Μοντεσσόρι και ο Βιγκότσκι, καθιέρωσαν το έργο τους καταδεικνύοντας τα οφέλη των μεθόδων τους σε πληθυσμούς που, από πολλές απόψεις, είχαν αποκλειστεί από την εκπαίδευση ή ακόμη και θεωρήθηκαν μη διδασκόμενοι. Τα παιδιά που υποτίθεται ότι δεν μπορούσαν να «προλάβουν» απέδειξαν ότι όλοι έκαναν λάθος
.Κι όμως, υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι αυτοί που είναι «πίσω» ή «μειονεκτούν» ή «άλλοι» χρειάζονται περισσότερες κάρτες flash και φύλλα εργασίας και τρυπάνι για να «καλύψουν τη διαφορά».
Για να «πιάσουν» τα παιδιά που παίζουν.
Η παραφωνία είναι εκπληκτική.
Όπως αναρωτιέται η Έρικα Χριστάκη, «Είμαστε διατεθειμένοι ως κοινωνία να αναθέσουμε τη φαντασία των μικρών παιδιών στους εύπορους, σαν ένα υπεράκτιο φορολογικό καταφύγιο;»
Δεν υπάρχουν «άλλα» παιδιά σε αυτό το σενάριο.
ΟΛΑ τα παιδιά χρειάζονται παιχνίδι.
ΟΛΑ τα παιδιά επωφελούνται από το παιχνίδι.
ΟΛΑ τα παιδιά αξίζουν το παιχνίδι.
Σχετίζεται με
